تردمیل نویسندگی

۱

جین فاولر روزگاری گفته بود:

نوشتن کار ساده‌ای است، یک دسته ورق سفید بر می‌داری و آن‌قدر روی آن می‌نویسی تا بشود اسمش را گذاشت نوشته.

نویسندگی بیش از آنکه به پیاده‌روی تفننی در طبیعت شبیه باشد مثل دویدن روزانه و منظم روی تردمیل است. ظاهراً ساده، اما در عمل دست‌وپا ‌نیافتنی! و صدالبته ملال‌آور.

از کلیشۀ بازار تردمیل که خبر دارید؟ غالب تردمیل‌خرها (!) جز یکی دو هفتۀ اول، دیگر سراغ تردمیل گوشۀ خانه را نمی‌گیرند. مثل اغلب کسانی که هوس نویسندگی می‌کنند، اما از پس از چند صفحه کاغذ سیاه کردن دچار بیماری نوشتارگریزی می‌شوند!

کیبوردفرسایی کاری است که باید هر روز مثل دویدن روی تردمیل اتفاق بیفتد. اگر منتظر بمانی تا میل نوشتن در تو تحریک شود و خیال کنی که باید از لحظه لحظۀ نوشتن لذت ببری. نُچ! به جایی نمی‌رسی.

بله، صاحب این کیبورد که لذت نویسندگی را جار می‌زند، همیشه این نکته را هم گوشزد می‌کند که این لذت قلمیاتی (!) پس از مقداری زیادی ملال حاصل می‌شود.

البته که دویدن طولانی روی تردمیل، خالی از لذت یا خاصیت نیست.

۲

یادگیری در اغلب اوقات موضوع چندان سرگرم‌کننده‌ای نیست؛ اگر کسی چیزی جز این می‌گوید احتمالا می‌خواهد با سرعت بیشتری شما را از شر پولتان خلاص کند. اصلاً اگر راحت بود که من یکی قید یادگیری را می‌زدم؛ چون وقتی دست توی یک کاری زیاد شود، دیگر از انجام آن لذت نمی‌‌برم!

— شاهین کلانتری (@shahinkalantary) ۲۷ مرداد ۱۳۹۷

این به معنای این نیست که اصولاً هر نوع از یادگیری مغزفرسا و خشک و جدی است؛ اما در کل یادگیری هر چیز ارزشمندی مقداری دشواری و مقدار بیشتری ملال را در پی دارد.

یادگیریِ نوشتن، با تن دادن به فرایند دائمی روزانه‌نویسی صورت می‌گیرد؛ و متأسفانه برخلاف برخی مهارت‌ها، این فرآیند نیز، مثل تمامی هنرها نقطۀ پایانی ندارد؛ بنابراین اگر عزم قلم‌زدن داری، محکومی به یادگیری ابدی!

۳

بگذارید به چیزی اعتراف کنم که قبلاً نگفته بودم: نوشتن باید از سر بیچارگی باشد!

حتماً آدم‌های دیابتی را دیده‌اید که از ترس مرگ، یک‌باره به فکر رژیم و ورزش می‌افتند، چون دیگر چاره‌ای ندارند.

دویدن روی تردمیل نویسندگی هم نوعی بیچارگی و اجبار می‌خواهد، اینکه عمیقاً بفهمی چاره‌ای جز نوشتن نداری.

حالا هدف تو از نوشتن هر چیزی می‌تواند باشد: رابطه، معنا، پول، جاودانگی یا هر چیز دیگر. به‌هرحال مهم این است که به خودت بفهمانی که گزینۀ اول رسیدن به مقصد، نوشتن است. ممکن است حس کنی عرضۀ راه‌های دیگر را نداری یا عزم و امکاناتش را، یا علاقه‌اش را. اهمیتی ندارد. در هر صورت بهتر است نوشتن را به مسئله مرگ و زندگی تبدیل کنی.

همین حالا تردمیل نویسندگی‌تان را روشن کنید.

 بعد از خواندن این مطلب چه‌کار کنم؟

می‌توانید «نویسندۀ پاره‌وقت محکوم است به پاره‌شدن» را بخوانید.

شرکت در طرح تابستانه مدرسه نویسندگی (طرحی ویژه برای نوشتن و تولید محتوا در تابستان ۹۷)
کلاس نویسندگی در تهران (کارگاه حضوری و ویژه)

کانال مدرسه نویسندگی در تلگرام | اینستاگرام شاهین کلانتری